υπέρτακτος

-η, -ο, Ν

αυτός που επιβάλλεται από την έννοια τής τελειότητας («υπέρτακτες πράξεις» — πράξεις ανώτερης ηθικής τελειότητας).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπερ-* + τακτός «προκαθορισμένος» (< τάσσω)].